Delhi by train and legs

Woensdag 19 oktober.
Vandaag staat Delhi op het programma en ik heb met André Stegwee en Henk (twee videofilmers) afgesproken dat ik met hun mee ga. Zij zijn vaker in India geweest (André wel 12 keer) en ik vertrouw er op dat zij de beste plekjes kennen. Het zou mijn vuurdoop worden maar dat wist ik van tevoren natuurlijk niet. We gaan met de metro en kopen een plastic munt waarmee je ongeacht de afstand onbeperkt kunt reizen maar dan wel in één rit in het centrum. Spotgoedkoop want 50 Roepie is ongeveer 80 cent. Bij de ingang moet je door een detectiepoort die altijd piept en iedereen moet daarom een handmatige bodyscan ondergaan. Wat een gedoe. Het is ongeveer 10 uur plaatselijke tijd en dus eigelijk nog spitsuur. De trein zit dan ook stampvol en met een beheerst vorm van geweld worstelen we ons naar binnen. Vele donkere gezichten staren ons een beetje verbaasd aan omdat we we zuchten en puffen dat het een lieve lust is. Krampachtig houden we ons aan de handgrepen vast terwijl dat helemaal niet nodig is want de dichte stapeling van mensen voorkomt dat iemand kan omvallen. Bij elke halte moeten er een paar passagiers uit en ook weer naar binnen en dan is het gedrang echt hinderlijk. Maar ja dan moet je ook niet op het spitsuur gaan metroën. Bij de derde halte moet we overstappen en daarna ook weer bij de derde halte moeten we er uit. Ik word bijna naar buiten geduwd en moet moeite doen om overeind te blijven. De omgeving van het metrostation zit vol met bedelaars, sommigen al dan niet vrijwillig verminkt, snuisterijen verkopers en tot mijn verbazing ook veel magere zwerfhonden die meestal slapen en dan ook nog op plekken waar ze per ongeluk op de staart kunnen worden getrapt. Slapende mensen tref je ook aan en die kunnen het zonder deken doen want de temperatuur is al boven de 30 C. Wennen doet het niet al die ellende maar geleidelijk kun je niet anders dan je emoties proberen te beheersen. Er voorbij kijken is de beste remedie maar als je er soms bijna over struikelt is dat moeilijk. Het is nog en pittig stukje lopen naar de rode moskee waar we eerst heen gaan en dat moet door heel drukke straten met niet alleen voetgangers maar ook riksja’s, auto’s en vachtauto’s en af en toe een heilige koe die een kar trekt. Het straatbeeld is dus erg chaotisch en dat word nog versterkt doordat vrijwel overals straatverkoop plaatsvind, niet alleen op het trottoir maar ook op de weg zelf. Het is dan ook niet wandelen wat we doen maar proberen vooruit te komen op een hindernisbaan. Je komt ogen te kort want ook het trottoir en de weg zitten vol met kuilen, ophogingen, stenen. vuilnis en soms onverwacht hoge stoepranden. Een paar keer moet ik mijn best doen om niet te vallen. Ook moet in André en Henk in de gaten houden want als die ik die uit het oog verlies kom ik in mijn eentje nooit terug naar het hotel. André heeft een plattegrond meegenomen en weet zich daarmee in het begin goed te oriënteren.

Na drie kwartier bereiken we de rode moskee, een uit rode natuursteen opgetrokken gebouw met een erg grote binnenplaats. Aan het einde van de ramadan kunnen hier wel 20.000 moslims tegelijk bidden. Schoenen uit als je naar binnen wilt en dat doe ik ook hoewel op blote voeten (met sokken) lopen me niet aantrekt. In tweede instantie blijkt dan André er niet in mag, een bewaker vindt zijn professionele Canon filmcamera veel te groot. André zegt dat hij hier vaker is geweest en dat zijn camera nooit een probleem vormde maar de bewaker houdt voet bij stuk. André legt zich er maar bij neer en blijft voor de poort op ons wachten. Henk en zijn kleine tas met daarin een kleine JVC videocamera worden wel toegelaten evenals mijn persoontje met de grote fotorugzak. De moskee is gebouwd in .........en is echt fotogeniek. Ik fotografeer dan ook met plezier. Na een klein uurtje ben ik er klaar mee en ga weer naar buiten waar ik alleen André aantref. Henk komt een even later naar buiten. De wandeling gaat nu langs o.a. een heleboel textielkraampjes en na even zoeken vind ik er één waar ze petten verkopen. De meesten zijn te klein voor mijn schedelomtrek maar een Pumapetje van spijkerstof past. Gelukkig maar want anders zou ik aan het einde van de dag een verbrande kop hebben.

We gaan op zoek naar een Hindoetempel die we ook willen bezichtigen maar die blijkt lastiger te vinden. Naar achteraf blijkt zijn we er voorbij gelopen zonder de tempel te zien maar we worden daarna ook nog eens meerdere keren de verkeerde kant op gestuurd door personen die we om de weg vragen. Ook lopen we vast in een doolhof van steegjes met veel kleine winkeltjes en horeca. Uiteindelijk vinden we de tempel maar eerst willen we ergens binnengaan zitten om iets te drinken. We zoeken ons een ongeluk maar we vinden niets in deze hoofdstraat waar blijkbaar alleen straatverkoop van rijst en bonen plaats vindt. Dan maar zoek in een zijstraatje maar ook dat levert ook geen succes op. Ik wil even gaan zitten om uit te rusten want ik voel me langzamerhand slap worden, ik heb ook al een tijdje niet gedronken.

Met enige moeite vind ik een stoep voor de ingang van een huis dat in een nauw steegje ligt. Henk gaat even op zoek naar water voor mij maar hij komt zonder terug omdat hij aan het filmen is geweest. Inmiddels ben ik zo zwak dat ik niet meer kan staan en kan alleen nog tegen de muur van het huis leunen en doe de ogen dicht. Ik laat André weten dat ik me erg slecht voel en vlug water nodig heb. Ik word op een gegeven moment ook duizelig en het word me ook zwart voor de ogen. André stuurt Henk weer op pad en nu komt hij gelukkig snel terug met een literfles water. Daarvan drink is bijna alles op en geleidelijk voel ik gelukkig beter worden. André, die al die tijd een beetje zorgelijk heeft gekeken, zegt dat ik waarschijnlijk last heb van uitdrogingsverschijnselen en hij zal mij vanavond een paar zouttabletten geven. Na een half uur kan ik weer staan en ook weer lopen. Gezien mijn fysieke staat besluiten we om terug naar ons hotel te gaan en dat dat bereiken we om 3 uur ‘s middags. Eerst douchen en dan even proberen te slapen is nu mijn programma. Slapen lukt helaas niet maar na 3 uur plat liggen voel ik me toch weer een heel stuk beter.

‘s Avonds eten we weer op het dakterras bij Clarks waar ik ga zitten bij Ann Huylebroek, één van onze Belgische groepsleden die alleen reist. Het word weer gezellig en de temperatuur zakt geleidelijk tot een voor mij aangename laagte.