Di. 25 oktober, Khajuraho tempelcomplex

Het tempelcomplex staat vandaag op het programma en omdat we (fotograaf en video- filmers) er al om zes uur willen zijn is het weer vroeg er uit. Dat lukt weer en we zijn onder de eersten die naar binnen gaan. André en Henk mogen er echter niet in vanwege hun statieven die de monumenten kunnen beschadigen. André zegt dat hij geen tripod heeft maar een monopod die bovendien gedragen wordt. De bewaker aarzelt en belt zijn chef maar ook die geeft niet thuis. Dan haalt André zijn laatste troefkaart: “ I’m from National Geographic” zegt hij en wijst daarbij naar zijn pet waar dat inderdaad op staat. Hij heeft die pet van iemand gekregen en heeft nooit voor NG gewerkt maar het maakt wel indruk. De chef belt de superschef en uiteindelijk geeft die toestemming. De tempels zijn mooi maar het mooiste zit hem in de zandstenen versierselen aan de buitenkant. Dieren, waaronder ook olifanten, en veel erotische afbeeldingen.

Na enige tijd hebben we het gezien en gaan we bij een horecagelegenheid in het park van dit werelderfgoed monument om wat te drinken. Naast ons zit een zwaarlijvige toerist waarvan ik vermoed dat hij uit Europa of Amerika komt en ik vraag hem “where are you from”? “Manchester” antwoord hij met een zwaar overeenkomstig accent. “United”? vraag ik. “No, City” zegt hij en vrijwel direct daarna; “Last weekend was the derby and City won
6 to 1 at Old Trafford”. “I bag you pardon” zeg ik, “ are you sure? “Yes, City beated United 6 to 1. Is was 75 years ago dat City beated United on Old Trafford”. “I am only 65, I can’t remember that” zeg ik en dat tovert zowaar een glimlach te voorschijn op het gezicht van mijn gespreksgenoot. De echtgenote van de man komt er ook bij zitten en bevestigd de uitslag. Dan moet het wel waar zijn.

In de loop van de morgen lopen we nog wat door het oude stadsdeel van Khajuraho en vergeleken met Delhi en Varanasi is dat een verademing omdat het verkeer veel minder druk is maar vooral omdat er nauwelijks word gebedeld. Omdat ik ben vergeten om mijn hoed mee te nemen naar India probeer ik er bij een stoffenwinkel één te kopen. Dat word bijna een klucht. De jonge verkoper heeft inderdaad hoeden te koop maar heeft geen flauw idee waar een West-Europeaan mee wil lopen. Dameshoedjes, Charly Chaplin hoedjes, gleufhoeden en een leren cowboyhoed passeren de revue maar niets is mijn stijl en bovendien is datgene wat ik voornamelijk voor de lol pas veel te klein. De verkoper is ten einde raad maar heeft nog een andere oplossing die hij uit een andere winkel vandaan moet halen. Die hoed, een gevlochten licht gekleurd exemplaar, begint er waarachtig op te lijken maar is helaas net iets te klein. “It wil become bigger” zegt de verkoper maar ik ben niet erg overtuigd. Als mijn vader schoenen verkocht dan zij hij namelijk als ze te klein waren dat ze groter werden een als ze te groot waren zei hij dat ze kleiner werden. Ik ken dus die verkooptruuk. De jongen blijft echter aanhouden en ik besluit om de hoed toch maar te kopen want misschien kom ik tijdens onze reis nergens meer een hoedenwinkel tegen. André ligt zo’n beetje in een deuk vanwege al die rare hoeden maar hij had deze vertoning beter kunnen filmen. We drinken nog ergens op een rooftop een drankje en besluiten daarna terug naar het hotel te gaan waar ik om probeer om bij te slapenen waar André in de tuin gaat zitten. ‘s Avonds eten we bij rooftop restaurant Bleu Sky dat tegen-over het tempelcomplex ligt. Of het aan het eten ligt weet ik niet maar aan het einde van het diner krijg ik een aanval van buikgriep en bereik maar net op tijd het toilet. Ik ga daarom vroeg naar bed want goede slaap doet soms wonderen.