Ma. 23 oktober, de (vlieg)reis naar Khajuraho

Om 9 uur beneden staan met de bagage en dan met een bus naar het vliegveld dat op een uur rijden afstand blijkt te liggen. De bus moet eerst dwars door de stad en dus door de daaraan gekoppelde drukte. Deze keer krijg ik het niet warm want de ventilator werkt waarachtig. Buiten de stad begint het platteland waar het me best goed wonen lijkt, in ieder geval beter dan in de veel te drukke steden waar het zeker in de zomermaanden verstikkend warm kan zijn. Reisorganisaties bieden dan ook in de zomermaanden wijselijk geen reizen naar India aan. Het vliegveld is van een voor India ongekende luxe en volgens André is het nog niet zo lang geleden door een Nederlands architectenbureau gebouwd. Marmeren vloeren, veel chroom en de hele hal blijkt airco te hebben. Wat een schrijnend contrast bijvoorbeeld met de armoedige huisjes die ik in de binnensteden en ook op het platteland gezien heb. We krijgen te horen dat er een paar uur vertraging is en we worden naar een wachtruimte geloodst waar we ter compensatie gratis sandwiches en koffie of thee krijgen aangeboden. Bij de sandwiches hoort ook een zakje ketchup dat Henk ondanks verwoede pogingen en tot hilariteit van iedereen niet open kan krijgen. André biedt Henk zijn nagelknipper aan maar daarmee redt Henk het ook niet. Ook ik slaag er niet in evenmin als mijn Belgische buurvrouw. Uiteindelijk lukt het Lenie wel, gewoon met haar lange nagels. Door dit voorval gaat de stemming in ieder geval omhoog. Ik ga daarna nog even aan mijn reisverslag werken want dat is nog lang niet af.

Wachten duurt lang maar om 24.00 uur kunnen we eindelijk inchecken. We vliegen weer met een Airbus en de bestemming is Khajuraho (wolvenjong). Ook hier was er een jongen die door wolven werd grootgebracht, net zoals Romelus en Remus in Italië destijds. Na nog geen 3 kwartier word de landing alweer ingezet en even later staan we op een vliegveld waar zwaar gewapende militairen met kogelvrije vesten de omgeving in de gaten houdt. De buschauffeur wacht ons al op en met gebruik van de ARKO rijden we naar ons hotel dat deze keer op slechts 10 minuten busafstand van het vliegveld ligt. wat een luxe. Het hotel zelf is ook luxe, het heeft en koloniale uitstraling, veel groen er om heen en zelfs een zwembad. In de grote hal die lekker koel is en waar veel foto’s van mannen met snorren baarden hangen, staat een legertje bedienden om ons van dienst te zijn. De koffers worden door het personeel uit de bus naar de hal gebracht waar Yacine eerst een briefing houdt. Daarna is er per persoon een bediende die de bagage naar de kamer brengt. André en ik delen kamer 121, vergeleken met de kamers van afgelopen week ruim de grootste, die deze keer ook is voorzien van een ruime badkamer. Een klein koelkastje is er niet maar dat is geen probleem omdat de kamertemperatuur voor mijn gevoel wel heel koel word gehouden. Afgespiegeld tegen de armoe en ellende die we op deze reis al hebben gezien is deze luxe bijna decadent. Na een koude douche gaan we naar de tuin waar we aan de rand van het zwembad een pilsje laten brengen. Dat smaakt goed maar het volume (650 ml) baart mij zorgen. Krijg ik dat wel op voordat we in de tuin gaan dineren. Gelukkig lukt dat en even later schuiven we aan aan een grote lange tafel waar ieder groepslid kan plaatsnemen. Locatie en sfeer zijn bijzonder goed en Henk verteld weer honderduit. Zijn Belgische overburen geven dan wel aan dat ze hem heel moeilijk kunnen verstaan maar schieten vaak in de lach bij de vele verhalen die Henk smeuïg verteld. Dat lachen word een lachstuip als Henk verteld hoe hij vier Marokkaanse jonge inbrekers het huis uit heeft gewerkt met mes en een jachtgeweer waarmee hij ook heeft geschoten. “Wild west in Nijkerkerveen” zou de titel van een boek kunnen zijn dat deze bijzondere gebeurtenis uit de vergetelheid zou kunnen houden. Henk is niet zoals Dik Trom een bijzonder kind maar wel een bijzonder man. Ik bestel een keer vis (cod) neem daarbij french fries, fisch en chips dus. Cola vervangt het bier waarvan is al genoeg heb gehad. De rekening is gepeperd maar dat kun je hier natuurlijk verwachten. We gaan tijdig naar bed want morgen om zes uur willen we al bij een bijzonder tempelcomplex zijn.

Dit tempelcomplex, waaraan Khajuraho voornamelijk zijn bekendheid vooral ontleend, is beroemd geworden wegens de vele tempels met erotische afbeeldingen en beeldhouwwerken uit de Kamasutra. Deze tempels staan op de werelderfgoedlijst van UNESCO. De tempels werden in de periode 950-1050 gebouwd. Khajuraho was destijds de hoofdstad van het Chandellarijk. De oorspronkelijke 80 tempels werden door een muur omgeven. Rond de 12e eeuw verplaatste het zwaartepunt van het rijk zich naar de stad Mahoba. Uiteindelijk zou de stad verlaten en vergeten worden en raakte overwoekerd. In de 19e eeuw werd Khajuraho herontdekt. Doordat de tempels eeuwenlang verborgen bleven zijn deze nooit vernietigd. Op dit moment zijn 22 tempels in een redelijke staat. De tempels zijn vooral bekend vanwege de vele erotische beelden die aan de gevels geplaatst zijn. Ook in de tempels zijn sporadisch dit soort afbeeldingen te vinden, maar deze springen wat minder in het oog. De erotische beelden vormen slechts een klein deel van de vele beelden en symbolen. Wellicht wordt hierbij Tantrische seks uitgebeeld. Het zijn waarschijnlijk wel mensen die afgebeeld staan en geen goden.