Zo. 30 oktober, Taj Mahal en rode fort

Het is half 6 als ik word gebeld door de receptie en dat zou normaal gesproken veel te laat zijn om op de met Henk en André afgesproken tijd te vertrekken. Maar gelukkig was ik al om 5 uur wakker en sta daarom al klaar om naar beneden te gaan. We lopen naar het hotelletje waar zowel Henk als André al eens eerder zijn geweest en waar je vanaf de rooftop een fantastisch uitzicht op de TM zou hebben. De weergoden (hebben Hindoe’s ook een dergelijke god?) blijken tegen werken, het is namelijk veel te heiïg. In het begin zien we de TM bijna helemaal niet maar geleidelijk word het zicht beter. Goed word het echter niet. Geen ramp want de omgeving biedt veel alternatieve motieven zoals vogels en gevels en daken waarop veel apen rondbanjeren en die sinds enige tijd ook overlast zorgen. Het gemeentebestuur bezint zich nog op een oplossing (vangen en elders weer uitzetten). Doden van de beesten is geen optie, omdat de aap een heilig dier is. Ik vermaak me met en zonder apen fotografisch uitstekend.

Tegen negenen vertrekken we lopend richting het rode fort dat zo is genoemd vanwege het gebruik van rode zandsteen. Het fort van werd van 1565 tot 1571 en in opdracht van de Mogoelse keizer Akbar gebouwd met als doel om zichzelf en de nieuwe hoofdstad Agra te beschermen. Het machtige gebouw staat sinds 1983 op de UNESCO Werelderfgoedlijst en wordt omsloten door een 2.5 kilometer lange vestingmuur. Het verhaal gaat dat een prins er zijn vader 8 jaar in heeft opgesloten, zodat hij naar de Taj Mahal kon kijken. Samen met de Taj Mahal is het Fort van Agra het boegbeeld van de van de verdwenen beschaving van de Mogoelse keizers. Deze monumenten markeren het toppunt van een Indiase moslimkunst die sterk door invloeden uit Perzië gemarkeerd is.

Op weg naar het fort lopen we een kilometer door een park dat zowel tuk tuk als riksja vrij is, wat een verademing. Ook zien we er veel vogels en eekhoorntjes en tot mijn grote verbazing is het park ook relatief schoon. Geen rondzwerfend afval en er word zelfs door jongetjes cricket gespeeld. Het kan dus blijkbaar wel in India. Bij het fort, waar busladingen toeristen tegelijk worden aangevoerd, is de entree 350 Roepi. Het blijkt een gigantisch groot complex met een doolhof van gangen, kamers en pleinen. Na twee uur houden André en ik het voor gezien maar Henk blijft zitten tot de zon zodanig draait dat de TM, die slecht te zien is vanwege de nog steeds aanwezige heiïgheid, beter te zien is. We hopen voor hem dat dat lukt maar reden tot veel optimisme is er volgens ons niet.
Met de tuk tuk (50 roepi, André weet hoe je moet afdingen) gaan we terug naar het hotel waar ik een douche neem en daarna een uurtje ga liggen.

Om 16.00 uur vertrekken we weer lopend naar een hotel naast dat van vanmorgen omdat daar het uitzicht op de TM net iets beter is. Het uitzicht is er inderdaad beter maar helaas is het nog steeds een beetje heiïg en zijn de fotografische omstandigheden bepaald niet optimaal. De onder-gaande zon laat ons ook in de steek want die zakt veel te vroeg in de heiïgheid (of is het smog) weg. André en Henk valt het op dat de TM in tegenstelling tot vroeger niet meer ‘s avond met schijnwerpers verlicht word en André vraagt daarom aan de “drijver van de inrichting” waarom dat is. Het antwoord is dat het opzettelijk gedaan is omdat daarmee de kans dat Pakistan de TM met raketten vernield kleiner word. We vinden dat maar een erg onwaarschijnlijk antwoord want raketten vinden zo’n doel ook wel overdag. Zou het een grap zijn om allochtonen voor de gek te houden? Na zonsondergang bestellen we bestellen we chicken sandwich en drinken daarbij een cola. Om 19.00 uur zijn we terug in het hotel waar ik de rest van de avond bezig ben met mijn reisverslag en met het opslaan en rangschikken van foto’s. Het word eens tijd dat ik de achterstand weg werk.