Woensdag 2 november, arrival in Pushkar

Dit is gedeeltelijk weer een reisdag want we gaan met de bus op weg naar Pushkar, onze volgende verblijfplaats. Pushkar is een stadje in de Indiase deelstaat Rajasthan dat “slechts” 15.000 inwoners heeft. De stad wordt door de hindoes beschouwd als een heilige stad en is daarom een belangrijk pelgrimsoord. Elk jaar vindt er het 12 dagen durende kamelenfestival van Pushkar plaats en wij zijn daar gedeeltelijk bij. Dat kamelenfestival is de enige reden dat André met deze reis mee is gegaan. Overigens zijn het geen kamelen (2 bulten) maar dromedarissen (één bult) maar dat kan de doorsnee toerist niet schelen.

De busrit duurt deze keer geen hele dag want om een uur of 1 komen we aan bij ons verblijfsadres, het Royal Safari kamp, waar we weer de gebruikelijke verwelkomingsceremonie moeten ondergaan. Een rode stip op het voorhoofd (wat betekend dat eigenlijk) en een deze keer rode bloemenslinger om de nek. Na een briefing van Yasmine krijgen we onze tentnummers toewezen en daaruit blijkt dat Henk en ik nummer 31 hebben, een tweepersoonstent. Hier kun je overigens alleen in tweepersoonstenten overnachten maar de eettent (een echte eettent) is erg groot. Hier kunnen een paar honderd mensen in zie ik als we gaan buffetlunchen. Ik moet zeggen dat de kwaliteit daarvan erg goed is. Ook erg goed en praktisch is het feit dat de prijs van het ontbijt/ lunch/diner al bij de verblijfskosten zit, er moet alleen voor de consumpties worden betaald. Voor zover het eten warm is blijft het ook warm want de zon staat al een halve dag op de tent te branden. Op ons verzoek gaat een gedeelte van de zijkant van de tent waar wij zitten open en dat scheelt. Henk doet mee met het buffet want het is gratis.

Aan het eind van de middag (zachter licht) gaan we met jeeps van het safaripark richting de kamelenmarkt, de grootste in India. Deze Pushkar Fair is een bonte verzameling van mensen en dieren, geuren en kleuren, kortom: een walhalla voor fotografen. Een kwart miljoen mensen genieten van dit spectaculaire festival met onder andere kamelenraces. Het wordt omlijst door muziek, dans en optredens van artiesten als vuur- spuwers en koorddansers. Elk jaar in de heilige hindoemaand Kartika verandert het slaperige Indiase dorp daardoor in een spektakel dat zijn weerga niet kent. Vanuit alle uithoeken van de deelstaat Rajasthan trekken kamelenhandelaren met hun kuddes naar het anders zo rustige plaatsje aan het meer, om daar op tijd te arriveren voor Kartik Purnima (volle maan), de officiële begindatum van de Pushkar Fair. Alhoewel handel de belangrijkste reden voor samenkomst is, draagt de markt het
karakter van een groot feest. Op de markt zijn allerlei soorten dieren te koop: ezels, geiten, paarden, stieren, maar bovenal kamelen – de tractoren van het Indiase platteland. Tienduizenden kamelen veranderen van eigenaar. Maar behalve veehandelaren, trekt deze jaarlijkse happening ook duizenden woestijn- en dorpsbewoners, naar zich toe. Het feest trekt ook toeristen, zowel Indiërs (boeren, landarbeiders, marskramers, bedelaars en straatmuzikanten) als buitenlanders, die de reis naar de stoffige stad aan de rand van de Thar-woestijn voornamelijk maken om getuige te kunnen zijn van het hoogtepunt van deze enkele dagen durende Pushkar Fair: de kamelenrace door de zandduinen. Souvenirs zijn hier rijk voorradig: kamelenzadels, mooie stoffen en divers hand- werk. De Pushkar Fair is tevens een walhalla voor fotografen; de lokale vrouwen dragen hun meest mooie sari’s en gaan getooid met fonkelende sieraden. De mannen hebben felgekleurde tulbanden boven hun enorme snorren en dragen bijna alleen sandalen of zijn blootvoets.

Bovenstaande is van het internet gehaald maar het klopt wel. De eerste keer dat je als toerist hier komt is de indruk overweldigend. Ik weet in het begin gewoon niet wat ik moet fotograferen, de motieven liggen voor het oprapen. Het meest bijzonder is het toch op de eigenlijke kamelenmarkt die achter op het heel zeer grote terrein plaatsvindt. Van de eigelijke handel merk je niet veel want de voertaal
is geen engels. Ik maak onder ander foto’s van de waterbakken die hier en daar op het terrein staan en waar veel kamelen komen drinken. Omdat de jeeps ons pas om 19.00 uur (een uur na zonsondergang) komen ophalen moet ik de fotografie op een gegeven moment staken, het word daarvoor te donker. Toch slaag ik er in om nog een paar bijzondere sfeerfoto’s te maken.

Bij terugkomst in het tentenkamp gaan we gelijk “warm eten” en net als de lunch is dat weer in buffetvorm en ook bijzonder smakelijk. Een Kingfischer light bier van 650 ml, dat volume begin ik steeds meer te waarderen, smaakt er bijzonder goed bij. In de tent spreek ik met Henk af dat ik vanwege mijn prostaatprobleem (vaak plassen) in het bed ga slapen dat het dichtst bij de “badkamer” staat. Dan hoef ik ‘s nachts niet steeds langs zijn bed lopen. Dat heeft als bijkomend voordeel dat Henk het dichtst bij de alleen met een rits af te sluiten ingang van de tent ligt en dus het eerst wordt geconfronteerd met eventuele insluipers (geen inbrekers want er is niets te breken).
Maar dat vertel ik hem niet.