Vr. 4 november, op weg naar Jodhpur

Enkelen willen nog een laatste keer naar de kamelenmarkt en daarom word het reis- schema licht gewijzigd. I.p.v. vertrekken om 8 uur word het 10 uur. Ik ga deze keer niet mee en wil proberen om een beetje uit te slapen. Henk is al vertrokken en dus heb ik alle tijd voor mij alleen. Starend naar het tentzeil boven me bedenk ik dat het toch wel heel lang geleden is dat ik gekampeerd heb, 40 jaar minstens. Om zeven uur sta ik op en doe nog een wasje in de primitieve badkamer in het afgeschermde gedeelte van de tent. De blouse van gisteren moet er aan geloven want die is erg smerig en na afloop van de wasbeurt hang ik de blouse aan een tenttouw. Op weg naar de eettent nemen we onze bagage alvast mee om van daaruit gelijk in de bus te stappen. Bij het ontbijt begint Henk toevallig over wasknijpers (om je neus mee dicht te knijpen als je iemand ruikt) en ik realiseer me ineens dat ik de blouse vergeten ben in te pakken, hij hangt nog aan de waslijn. Op een holletje naar de slaaptent en dan vertrekken we naar Jodhpur. Het landschap onderweg is niet erg interessant, akkerbouwvelden met verspreid staande bomen. Hier en daar word er op gewerkt maar meestal zie je geen mens.

Om drie uur ‘s middags bereiken we Jodhpur, een centraal in de Indiase deelstaat Rajasthan gelegen stad inin het gelijknamige district Jodhpur. Bij de volkstelling van 2001 had Jodhpur 846.408 inwoners en is hiermee de tweede stad van Rajasthan. Vroeger was het de hoofdstad van een vorstenstaat met dezelfde naam. Tegenwoordig is Jodhpur een populaire toeristische trekpleister, vanwege zijn vele paleizen, forten en tempels en het omringende tot de verbeelding sprekende woestijnlandschap. De stad heeft de bijnamen blauwe stad vanwege de indigokleurige muren van de huizen in de oude binnenstad en sunny city vanwege het zonnige woestijnklimaat. Traditioneel bete- kende een blauwe kleur van een huis dat de bewoners tot de Brahmin kaste behoren, maar tegenwoordig hebben ook andere bewoners hun huizen blauw geschilderd. Be- halve dat het sterke contrast met het stoffige woestijnlandschap rond de stad toeristen trekt wordt gedacht dat blauw muggen tegenhoudt.De oude binnenstad is volledig omringd door een 16e eeuwse stadsmuur.

Ons hotel, “Karne Bhawan”, ligt aan de buitenkant van de stad en ik krijg er voor mijn eenspersoontje een wel heel ruime kamer toegewezen, je zou bijna een plattegrond nodig hebben. In de naastgelegen tuin ligt een zwembad dat overigens maar door heel weinig groepsleden word gebruikt. Deze keer draagt een oud vrouwtje (van mijn leeftijd?) mijn bagagetas naar de kamer. Ik begin me te installeren maar dan verschijnt er een man die vertelt dat “the plumbing doesn’t work” en hij gaat me voor naar een andere kamer op de derde verdieping. Daar krijgt hij telefonisch te horen dat we weer naar beneden moeten omdat er beneden, naast de eerste kamer, nog een kamer vrij is. Onder deze omstandigheden ben ik toch wel blij met een tassensjouwer.

André en ik vertrekken om vier uur met een Tuk-tuk richting centrum. Zoals gebruikelijk moet er eerst weer stevig worden onderhandeld over de ritprijs en dat laat ik graag aan André over, ik vind het nog steeds niet leuk. Omdat het licht nog te hard is om te filmen en te fotograferen gaan we eerst op de rooftop van het door Yacine en Lonely planet aanbevolen hotel/restaurant zitten om daar wat te drinken. Nadat eerst Yacine en daarna steeds meer groepsleden naar boven komen besluiten we hier maar te blijven en niet alleen wat te drinken maar om hier ook te “dineren”. Ik maak nog wat foto’s van de stad tijdens “die blauwe stunde” en op verzoek van Yacine ook van het met schijnwer- pers verlichte Mehrangarth Fort dat vanaf deze plek bijzonder goed te zien is en dat we morgenvroeg gaan bezoeken. Ook de op korte afstand gelegen klokkentoren, waarvan de wijzer plaat steeds door anders gekleurd licht word beschenen, is een fotogeniek onder werp evenals het straatleven daarom heen. De verkeersintensiteit neemt na het invallen van de duisternis nauwelijks af. Tot mijn verbazing loopt er door al die drukte ook nog een achtkoppig muziekkorps muziek te maken maar het getoeter van het verkeer overstemmen ze niet. Het word best gezellig op de rooftop en de temperatuur word steeds aangenamer.