Za. 5 november, op weg naar Jaisalmer

Ik sta om 7 uur op om op tijd te kunnen “uitloggen”. Om 7.20 uur loop ik mijn mijn bagage richting hal maar voordat ik daar ben neemt een sjouwer mijn reistas over en zet die bij de andere tassen die al ik de hal staan. Groepsleden zie ik nog niet en ik ga daarom nog maar even computeren in de tuin. Als ik na een tijdje nog steeds niemand zie ga ik toch maar even op het briefje van Yacine kijken en ontdek dan dat we pas om half negen vertrekken. Van wie zijn dan de tassen die al in de hal staan, toch niet van een an- dere groep? Dat blijkt wel zo te zijn want een gedeelte van die tassen, waaronder de mijne, is al in de bus van een reisgroep van reisorganisatie “Koning Aap” geladen. Ik haal snel mijn tas er uit en zeg “I’m from another group” en loop terug naar het hotel waar ik de tas bij de tafel zet waar mijn powerbook nog op staat. Daar was ik toch bijna
“in de aap gelogeerd”. Voor ons vertrek besluit Yacine om Tineke naar de dokter te brengen omdat ze nog steeds ziek is. Zij zullen zich later bij ons voegen als we naar het fort zijn geweest. Dat fort is gelegen op de top van een heuvel vanwaar je een schitterend uitzicht op Jodpur hebt. De familie van de maharadja woont nog steeds in een klein afgeschermd gedeelte van het fort dat de moeite van het bezoek waard is. De paleisvertrekken die binnen de muren zijn gebouwd, zijn prachtig gedecoreerd met marmer, schilder- en beeldhouwwerk. Het uitzicht op de blauwe stad valt echter tegen maar dat komt door het veel te harde licht. Zonde, want deze stad die Leonie Koelemij zo had aanbevolen, is zeer fotogeniek. Om kwart over 11 vertrekken we weer en Tineke en Yacine zijn dan terug van de dokter. Tineke bleek een luchtweginfectie te hebben opgelopen en heeft daarvoor medicijnen gekregen. Ook is er bloed afgenomen om te kijken of ze misschien malaria heeft. Dat zou wel heel sneu zijn. Omdat het dagboek onderweg slecht is bijgehouden gaat de laptop niet in de bagagetas mee maar in mijn fotorugzak zodat ik onderweg kan werken aan mijn dagboek.

Om 1 uur stoppen we bij een luxe wegrestaurant voor een lunchpauze. Hier kunnen we buiten onder de bomen zitten en daar maken we graag gebruik van. De prijs is even schrikken maar voor deze keer maak ik me er geen zorgen om. Henk vind alles veel te duur en zoekt iets anders maar dat is hier niet te vinden. Het lijkt wel of het landschap steeds droger word en bij navraag bij André word dat bevestigd. We rijden door een semi-woestijn gebied en daar zijn de landbouwmogelijkheden natuurlijk schaars. Ook de dorpjes waar we doorheen rijden zijn dor en droog. Direct naast de asfaltweg begint het zand en het is er dan ook bijzonder stoffig. Zo langzamerhand raak ik ook een beetje uitgekeken op die dorpjes, ze lijken allemaal heel erg veel op elkaar. Het fotogenieke
is er voor mij dan ook wel af.

Om 4 uur ‘s middags stoppen we weer maar nu voor alleen een drankje. Deze keer geen luxe, maar gewoon een locale horecatent in zo’n dorpje waar de doorsnee westerse toerist niet graag uit zichzelf zou stoppen. De autochtonen kijken dan ook hun ogen uit als we met z’n achttienen de plaatselijke horeca overvallen. De drankjes worden genuttigd op de rand van een soort bedden waarop je kunt liggen, hurken of liggen. Zittend drinken is makkelijker dan liggend. Twee mannen met tulbanden die hier al zaten horen ons gekwek stilzwijgend aan. Eén van de twee die zich onverwacht gepositioneerd zag tussen Edward van Cuijk en Jos Meissen zie ik na een tijdje denken dat het wel genoeg is geweest en hij loopt weg. Ik denk dat hij nog nooit Nederlanders heeft gezien en gehoord en vooral dat laatste gaf waarschijnlijk de doorslag om op te stappen. De cola van een onbekend India’s merk in ieder geval goedkoop, slechts 15 Roepies. Na een half uurtje rijden we verder over wegen die recht en goed geasfalteerd zijn en dat schiet dus lekker op zou je denken maar helaas steekt regelmatig vee de weg over zonder rekening te houden met verkeersregels. Heilige koeien zie je hier niet zoveel maar wel schapen en geiten die blijkbaar op dit schrale land nog voldoende voedsel kunnen vinden.

Om half vijf ‘s middags bereken we Jaisalmer waar we aan de buitenkant van de ommuurde oude stad worden afgezet. Van daaruit gaat een Tuk-tuk met alle bagage richting hotel en André maakt daar handig gebruik van als er nog een klein plekje over blijkt te zijn. De rest moet dus lopen maar ik mag van Yacine mee in een jeep die ze voor de nog steeds zieke Tineke heeft geregeld. Die jeep mag echter op een gegeven moment niet verder omdat de binnenstad niet is berekend op autoverkeer. Overstappen in een tuk-tuk is dus noodzakelijk maar die moet nog eerst worden geregeld. Het laatste stuk, waarbij de tuk-tuk chauffeur meegaat om de weg te wijzen, moet echter worden gelo- pen. Het hotelletje met de toepasselijke naam “The dessert boys” blijkt een doolhof van binnenplaatsen en trappetjes. Eerst gaan we naar de rooftop waar we onder het genot van een kop koffie een briefing van Yasmine krijgen en waar we ook tot de ontdekking komen dat we van hieruit een fantastisch uitzicht over het westelijke deel van de stad hebben. André en ik krijgen kamer 102 toegewezen en die is op de bovenste verdieping. Het comfort laat ten opzichte van de laatste overnachtingen een beetje te wensen over maar de leuke ligging van dit hotel, namelijk midden tussen de autochtone bevolking, vergoed veel. We eten s’avond in “Little Tibet”, een goed restaurant waar we vanaf de rooftop een mooi uitzicht op de stad buiten de stadsmuren hebben. We eten lekker en goedkoop, ik neem kip en French fries en uiteraard een lekker potje bier.