Zondag 6 november, Jaisalmer

Jaisalmer wordt niet voor niets de gouden stad genoemd, zijn gele stenen geven in de verte een prachtige gouden gloed af. De skyline wordt gedomineerd door een gigantisch fort dat al van verre boven de stad uit rijst. De stad is in 1156 gebouwd door Jaisal, de leider van de Bati raiput clan. Rajputs zijn groepen strijders die beweerden afstammelingen te zijn van de zon, de maan en het vuur. Deze clan heeft deze woestijnstad tot de onafhankelijkheid van India in 1947 geregeerd. Bijna 1000 jaar geleden was deze stad, de woestijnparel, een belangrijke plaats voor de handelsreizen tussen oost en west: met zijde en specerijen beladen karavaan stopten in deze stad. Nu is het nog steeds een betoverend plaatsje met nauwe steegjes, verfijnde haveli's en een
bloeiende kunstnijverheid. Haveli's zijn hier kunstzinnige gedecoreerde huizen met fraaie balkons, mooi vormgegeven ramen en een prachtige façade. Zowel binnen als buiten de muren is de stad fotografisch erg de moeite waard en ik maak dan ook veel foto’s.

We willen weer vroeg (6 uur) de stad in om met het goede licht te fotograferen maar dat word wat later omdat we in het hotel eerst een ontbijt bestellen. Daarna dolen we door de vele smalle maar knusse steegjes waarin het straatleven geleidelijk weer op gang komt. Het grote verschil met andere steden zoals bv. Delhi en Varanassi is dat er hier nauwelijks word gebedeld en dat is een heel aangename verrassing. Ook apen zijn er niet maar dat heeft te maken met het woestijnklimaat waarin apen niet kunnen leven. Al zwervend door de nauwe steegjes en pleinen fotografeer in veel straatbeelden, gevels van huizen en spelende kinderen. Opmerkelijk veel huizen zijn beschilderd met afbeeldingen van Ghanesch.

Ganesha (ook wel Ganesh of Ganapati Tantra) is in het hindoeïsme de godheid met het olifantenhoofd. Hij is de god van kennis en wijsheid, neemt hindernissen weg en is de beschermheilige van reizigers. Hindoes bidden tot Ganesha voor ze aan iets nieuws beginnen, zoals een nieuwe baan of wanneer ze verhuizen. Ganesha is de zoon van Shiva en Parvati. Hij rijdt op een muis of een rat.
Al toen Ganesh nog zeer jong was, wilde hij met rust gelaten worden en het liefst was hij alleen.
Om die reden en omdat Shiva oorlog ging voeren, had Shiva de kans niet om zijn zoon goed te leren kennen. Na jaren te hebben gestreden keert Shiva terug naar Parvati (zijn vrouw) en Ganesh (zijn zoon). Als hij thuiskomt ziet hij een indringer, en omdat hij zo temperamentvol is, onthoofdt hij de indringer meteen. Maar het was al te laat toen hij zag dat die indringer eigenlijk zijn eigen zoon was, die hij op het eerste zicht niet had herkend omdat hij hem nog maar zo weinig had gezien. Shiva beval zijn dienaren om hem het hoofd of de kop te brengen van het eerste het beste levende wezen dat ze tegen zouden komen en zij keerden terug met de afgehakte kop van een olifant. Shiva bevestigde de olifantenkop op het levenloze lichaam van zijn zoon die terug tot leven komt en de geschiedenis zou ingaan als de halfgod met de olifantenkop. Er zijn vele verschillende voorstellingen van Ganesh, telkens met andere attributen. Hij wordt meestal afgebeeld met een dikke, blote buik, een roos-oranje huid, een rat aan zijn voeten en natuurlijk een olifantenkop. De rat (die opvallend klein is) is zijn persoonlijk vervoermiddel. Soms heeft hij tussen zijn ogen (boven zijn slurf) een symbool dat op een "3" gelijkt, het symbool voor Om of Aum: de klank (vibratie) waaruit het heelal is ontstaan. Ganesh zou de Mahabharata hebben opgeschreven. Een beeld van hem staat vaak op splitsingen van wegen in India zodat hij de reizigers kan helpen als ze een keuze moeten maken en een nieuwe weg inslaan. Ganesh staat altijd aan het begin van iets, een eerste impuls.

Aan het eind van de morgen genieten we in “Little Tibet” niet alleen van de lunch maar ook van het uitzicht. Beneden voor de toegangspoort zie ik een de koordanseres bezig en vanwege mijn hoge standpunt en de schaduwen die te zien zijn maat ik een paar bijzondere foto’s van haar. Na het gebruikelijk middagdutje zwerven we nog wat door het stadsgedeelte buiten de stadsmuren waar ik voor en na tegen zonsondergang onder andere nog wat foto’s maak van duiven die ook in deze stad in ruime mate aanwezig zijn. We hebben al veel steden en stadjes bezocht tijdens deze reis maar
in deze voel ik me het meest thuis. En dat ligt niet aan het het technische mankement in onze badkamer (de douche doet het niet en we hebben ook maar heel summier warm water) maar aan het gevoel van een soort gezelligheid dat deze stad bij mij oproept. Douchen doe ik me wel met een emmer “koud” water. Wat word je daar toch heerlijk wakker van.