Maandag 7 november, woestijnsafari

Ik had me hier niet van tevoren opgegeven maar kan toch mee omdat André heeft afgezegd, hij vindt Jaisalmer veel te leuk. Om 2 uur ‘s middags vertrekken we met 11 personen van de groep en met twee jeeps richting de Thar woestijn, ook bekend als de Grote Indiase Woestijn. Deze ligt voor ongeveer een derde op Pakistaans en ongeveer twee derde op Indiaas grondgebied en heeft een oppervlakte van ongeveer 240.000 km² en zelfs 450.000 km² met inbegrip van de met xerofiel struikgewas (goed bestand tegen droogte) begroeide randgebieden. Met de jeep bezoeken we in de woestijn eerst een klein geïsoleerd dorpje waarvan de leem- en kleihutten zijn beschilderd met oker-wit-bruine kleuren. Daarna bezoeken we een verlaten stadje van in het verleden wel 5000 inwoners.

Na een uur komen we aan bij de plek waar de een aantal kamelen en hun begeleiders al op ons staan te wachten. Het zijn eigenlijk geen kamelen maar dromedarissen (kamelen met één bult) maar iedereen zegt kameel dus gebruik ik dat woord ook maar. In ieder geval is mijn kennis van deze verschillende vervoermiddelen niet zodanig dat ik dat ik qua zitcomfort een voorkeur zou hebben ontwikkeld. De éénbultigen moeten ons in ieder geval naar een safarikamp brengen waar we ook overnachten. De stelletjes moeten het met een tweepersoonskameel doen, de vrijgezellen met een éénpersoons. Omdat de kamelen liggen is het opstijgen vrij gemakkelijk. Zouden ze net als een paard staan dan zou je een ladder nodig hebben om er boven op te komen want twee meter is een behoorlijke hoogte. Gelukkig heb ik geen hoogtevrees. Bij het opstaan van het beest is het even schrikken, je schiet eerst voorover omdat de voorpoten eerst worden gebruikt en dan weer achterover als de achterpoten aan de beurt zijn. Het rijden is niet moeilijk zolang je maar met het ritme van de kameel meegaat. Na een tijdje word mijn kameel een tweepersoons want mijn kameelbegeleider, en jongetje van zo te schatten een jaar of 10, is het lopen gauw zat. Na een half uurtje schommelen op hoogte word er even gepauzeerd en wissel ik met Yasmine. Zij had tot nu toe gelopen maar neemt nu plaats op “mijn” dromedaris en ik ga lopen. Mijn fotorugzak blijft aan de kameel hangen. In het begin houdt ik het tempo bij en dat is best een prestatie in deze zandorgie maar na verloop van tijd word het door het mulle zand veel zwaarder en raak ik een beetje achter. Inhalen van de groep lukt niet meer maar gelukkig ben ik niet de laatste, achter mij lopen nog Jos en Edward. Jos heeft vrijwel vanaf het begin gelopen want na een paar minuten schommelen op de kameel kreeg hij last van zijn rug en moest noodgedwongen afstappen. Na een half uur bereiken we het safarikamp waar we eerst wat drinken en vervolgens te eten krijgen. Met name het bier smaakt onder deze omstandigheden meer dan voortreffelijk. Er word voor ons nog een kampvuurtje ge stookt en het word mede daardoor best gezellig in de woestijn. Henk heeft weer het hoogste woord maar raakt qua verhalen een beetje in herhaling. Ik raak in gesprek met enkele bedienden van het kamp en zij vertellen mij dat het vannacht erg koud word, misschien zelfs wel 18 graden Celcius. Ik lach er een beetje om en vertel ze dat het in Nederland nu overdag 15 C is en ‘s nachts ongeveer 10 C en dat ik 18 C dus niet koud vind. Ze kijken me bepaald niet jaloers aan en daarom heb ik het maar niet over de gevoelstemperatuur bij een elfstedentocht. De zonsondergang in de woestijn waarvan ik me veel had voorgesteld is niets bijzonders en ook is er daarna geen mooie sterrenhemel. De luxe tenten in dit kamp zijn geplaatst op een betonnen fundering en dat doet toch een beetje afbreuk aan het begrip tent maar desondanks of misschien wel dankzij slapen Henk en ik goed.

Ook de zonsopkomst is niet fotogeniek maar gelukkig zijn er nog andere motieven om te fotograferen. Een gedeelte van de groep waaronder Yasmine, Henk en ik ontbijten vroeg en vertrekken om 8 uur met een jeep. De rest volgt een uur later. Om 9 uur zijn we terug in Jaisalmer waar we het hotel weer opzoeken. Ik probeer eerst wat te slapen want in de tent heb ik dat veel te kort gedaan. André komt even later binnen en doet hetzelfde. Hij is naar de koopmanshuizen geweest om er te filmen. Middags om 4 uur gaan we weer op pad om de schoonheid van deze vestingstad vast te leggen. Eten doen we in rooftoprestaurant “Sunset palace” dat zijn naam eer aan doet. Ik neem een lasagnaschotel en die is zo lekker dat ik zelfs een tweede neem. Dat rechtvaardigt ook de consumptie van een tweede pilsje. Qua buikomvang begin ik na deze maaltijd een beetje op Ganesh te lijken maar qua vervoermiddel terug naar ons hotel moet ik het gewoon met de benenwagen doen.