Di. 8 november, (de reis naar) Bikaner

‘s Morgens om 8 uur vertrekken we voor een rit van 6 uur richting Bikaner, net zoals Jaisalmer een woestijnstad. De regenval is tussen de 26 en 44 cm. per jaar. De temperatuur in de zomer is tussen de 28.0° C en 41.8° C, en in de winter tussen de 5.0° C en 23.2° C staat in Wikepedia. Bikaner is gesticht in 1488 na Chr. door de Ratharprins Rao Bikaji, een van de 5 nakomelingen van Rao Jodhaji. Rao Jodhaji was de stichter van Jodhpur (1459 na Chr.). Het was toen nog een onherbergzaam gebied, maar lag wel op de oude karavaanroute, komende vanuit West-Centraal-Azië. Tegenwoordig heeft de stad meer dan een half miljoen inwoners.

Het landschap is nog steeds woestijnachtig met heel weinig variatie en rechte wegen. Tot twee keer toe schat de chauffeur bij een inhaalmanoevre de situatie verkeerd in en moet de bijrijder het linkerraampje open doen en met zijn hand een langzamer rijden teken geven aan de vrachtauto die niet meer kon worden ingehaald. In beide situatie’s gaat het maar net goed maar voor westerse toeristen zoals Yacine en ik, die beiden voorin zitten, bezorgt die rijstijl hartkloppingen. Rond het middaguur stoppen we in een klein stadje om wat te drinken en om eventueel wat te eten.
Er is ook een fort dat we kunnen bezoeken maar vanwege de hoge toegangsprijs in relatie tot de geringe tijd dat we hier blijven gaan er maar een paar Sawadee reizigers naar binnen. Bovendien zijn we allemaal een beetje fortmoe, een ziekte die geleidelijk heeft toegeslagen. Ik fotografeer wat
in de straten rond het fort maar maar vind maar weinig motieven, het licht is bovendien veel te hard. Bij een oude muur met muurschilderingen zijn vele details te ontdekken en ik zie ook nog een fotogenieke heilige koe met een heel leuk vlekkenpatroon op de huid. Het stadje is fotografisch gezien helaas 3 x niks en daarom ga
ik maar wat drinken bij een horeca-etablissement waar al wat groepsleden zitten.

Om 2 uur ‘s middags hebben we de volgende (plaspauze)stop en die is nu bij zo’n typisch op de westerse toerist gericht wegrestaurant dat onze chauffeur blijkbaar goed weet te vinden. Yacine vertelt dat het in India een gewoonte is dat buschauffeurs die met een groep buitenlandse reizigers rond rijdt in een restaurant niets hoeven te beta- len voor hun consumpties en voor hun ontbijt, lunch en diner. Ze brengen voor het restaurant genoeg inkomsten. Dat verklaart waarom Puran voor ons steeds “dure” wegrestaurants uitzoekt. Yacine probeert dat
'probleem' een beetje te omzeilen door niet te wachten tot de chauffeur uit zichzelf ergens stopt maar om in ieder geval één keer per reisdag zelf bij binnenkomst in een stadje of dorp aan te geven dat er daar gestopt moet worden.

Aan het einde van de middag bereiken we Bikaner waar we intrek nemen in hotel Harasar Haveli. Na ons te hebben geïnstalleerd en na een drankje te hebben genuttigd vertrekken we met z’n drieën (de serieuze fotograaf en en de twee serieuze filmers) met een tuk-tuk richting centrum en laten ons bij de poort afzetten. “The old city” is volgens André het doel omdat er fantastische huizenbouw (haveli's) te vinden is en smalle straatjes met dromedarissen en heel veel koeien. We zoeken ons te pletter en verdwalen in de vieze steegjes maar geen haveli’s en dromedarissen, wel koeien. Na een uur gaan we terug naar de stadspoort om in die omgeving creatief bezig te zijn. Achter de stadspoort begint de bazaar waar we doorheen dwalen en als het te donker wordt gaan we terug naar de stadspoort waar ik bijna in een gat stap waaronder zichten ruikbaar het riool stroomt.
Het deksel dat er op hoort te liggen is blijkbaar verdwenen maar gelukkig waarschuwt André me op tijd. Ik ben van een omvang dat ik niet zomaar in het riool verdwijnen kan maar een klein kind zou dat wel kunnen. Ik krijg een steeds negatiever beeld van deze stad die ik buitengewoon vies vindt. Met het laatste bruikbare licht maak ik nog wat meegetrokken foto’s van het voortrazende verkeer waartussen ik ook kinderen zie die een heilige koe met een veel te volle “aanhangwagen” besturen. Blijkbaar is kinderarbeid in India niet verboden maar ja, om in je levensonderhoud te kunnen voorzien.....!

Pas na terugkomst in Nederland heb ik overigens ontdekt hoe dat zit met die heilige koeien. De koe wordt gezien als de reïncarnatie van miljoenen mensen waarin die koe het laatste stadium is.
De Indiërs kopen wel een koe van bijvoorbeeld een moslim voor de melk maar als deze geen melk meer geeft verkopen ze hem niet terug omdat ze bang zijn dat hij geslacht zou kunnen worden. Daarom laten ze hem vrij op straat waar ze van iedereen voedsel krijgen. Als een dier ziek wordt, gaat het naar een soort van sanatorium/opvang om daar de laatste dagen te slijten.

Bovenstaande verklaart in ieder geval waarom er in geen enkel restaurant rundvlees op de menukaart staat. Echt gemist heb ik dat echter niet, ook niet in het rooftoprestaurant van ons hotel waar we ‘s avonds eten.