Do. 20-Vr. 21 okt., de nachttrein naar Varanassi

Om 18.00 uur beneden staan en dan z.s.m. vetrekken met één auto en twee busjes naar het treinstation om daar de nachttrein naar Varanassi te pakken. Net zoals op de heenweg naar het hotel is het vrij druk maar lang niet zo warm als tijdens de aankomst. Bij het station is het bijzonder druk en iedereen staat in rijen ergens voor te wachten. De chauffeur loodst ons gelukkig overal langs en zet ons op de goede plaats op het perron. Best handig want aanwijzingen zijn er vrijwel alleen in het Hindi. We zijn veel te vroeg omdat we met fikse file’s rekening hebben gehouden maar dat hebben we te ruim ingeschat. Maar beter te vroeg dan te laat. Om 21.30 uur komt de trein aan en zoeken we afhankelijk van het wagon-en slaaplaatsnummer onze gereserveerde zitplaatsen. Na enig zoeken vinden we B1-33 en B1-34, twee slaapplaatsen van de zes in dit compartiment. Twee 3-persoons stapelbedden lijken het het middelste bed moet wel worden opgeklapt. We schrikken even want op zoveel bedden en daarom ook zo veel gezelschap hebben we niet gerekend. Er is een gezin met één kind, een gezin met twee kinderen en nog een alleen reizende jongen. Acht personen dus waarvoor maar 4 bedden beschikbaar zijn. en waarvan een gezin een slaapplaats moet delen. Het eerste deel van de reis zit iedereen nog op de “begane-grond-bank” en dat is bijzonder krap. Henk houdt bovendien angstvallig zijn grote rugzak vast die ook nog eens met een ketting aan zijn been is vastgelegd en die midden tussen de banken staat. Die rugzak passeren is bijna onmogelijk maar af en toe zal er toch iemand naar het toilet moeten. Van onze mede-reizigers spreekt en maar één een mondjevol engels. De rest zit vol ongeloof naar Henk te kijken en waarschijnlijk denken ze hoe het toch mogelijk is dat een man meer en langer kan praten als een vrouw. Ik reageer niet veel op Henk want ten eerste zit hij rechts van mij en dus aan de kant van vrijwel dove nog ontstoken oor maar daarnaast is het door alle kinderen erg luidruchtig. De jongste, nog geen jaar oud, is bovendien bijzonder actief de wereld aan het verkennen. Het kind huilt ook vaak en is soms bijna ontroostbaar. Henk en ik hebben besloten om vannacht wakker te blijven om daarmee eventule diefstal van bagage te voorkomen. Deze nachttrein schijnt in dat opzicht een beetje berucht te zijn want ook de reisleidster heeft er voor gewaarschuwd. Na een half uur rijden kruipen alle Indiërs in bed. Eerst de vrouwen en de kinderen en later ook de mannen. Iedereen gebruikt dekens (van de trein) en die zijn ook nodig want het kan hier nog wel eens koud worden ‘s nachts. Henk en ik zitten nog even wat te kletsen met het licht aan maar uit dringende blikken van de overkant blijkt dat het toch wel wenselijk is om het licht uit te doen. Nou ja dan maar kletsen in het donker maar dat is een beetje behelpen. Henk gaat tegen de achterwand zitten, legt een kussen in zijn nek en garandeert mij dat hij niet in slaap zal vallen. Ik volg zijn voorbeeld en ben eveneens van plan om niet te gaan slapen. Dal lukt wonderwel want de zithouding is niet echt comfortabel en bovendien krijg is het een beetje koud zonder trui. Ik heb dat echter bewust gedaan en een echte kerel............!

Omdat het gordijn voor het raam gedeeltelijk is opengelaten zie ik in het weinige licht van de maan en af en toe wat kunstlicht het landschap voorbij glijden. Het is te donker om te bepalen of het mooi is of niet want ik zie alleen contouren. Af en toe schuift er een stationnetje voorbij en wat dicht aan de spoorlijn liggende bebouwing. De nachtelijke uurtjes verlopen traag maar ik heb geen moeite om wakker te blijven. Rond half zes wordt het wat lichter en sommige medepassagiers zijn geleidelijk aan het wakker worden. Het licht brengt kleur in het landschap dat bestaat uit akkerland waarop rijst (hoofdzaak) gierst en mais word verbouwd. Ook zie ik veldjes met afrikaantje en andere bloemen. Op dit vroeg tijdstip word er al gewerkt merk ik tot mijn verbazing. Veel later dan verwacht, om half elf, komen we in Varanassi aan. Gezien de compacte stapeling van personen en bagage bij ons besluit ik om voordat de trein stil staat de bagage al te pakken en naar de uitgang te lopen. Bye bye everybody zeg ik tegen de achterblijvers en er is er maar één die reageert. Bij de uitgang tref ik Henk en Yasmine al aan en gezamenlijk versperren we die uitgang maar dat duurt naar even. Op het perron is het weer en drukte van belang en gelukkig staat daar de buschauffeur te wachten die ons over het plein naar zijn bus leidt. Een grote bus deze keer maar helaas zonder airco en het is bloedheet en voor mijn gevoel is de luchtvochtigheid ook hoger dan in Delhi. Ik zweet flink en probeer de ventilator aan te zetten maar dat lukt evenmin als bij de anderen niet. Dan maar de arko (alle ramen kunnen open) gebruiken, een techniek die ook in de oude Volvo van Wim Heikamp, één van mijn voormalige Milieudienstcollega’s, tot de standaarduitrusting behoort. Na een half uur komen we aan bij ons hotel dat in één van de drukste straten van Varanassi ligt maar gelukkig niet te ver van de rivier. Henk en André hebben samen een kamer en ik slaap solitair. Het is een test om uit te zoeken van wiens snurkgeluid Henk het minste last heeft. Kamer 316 is het deze keer en in tegenstelling tot ons vorige hotel kan ik er nu in met zo’n heerlijk ouderwetse sleutel van een vooroorlogs formaat. Een bediende heeft mijn bagagetas meegebracht en hij showt de voorzieningen op de kamer en zet de airo op 20 C.

Ik ga me eerst douchen want zowel onder- als bovengoed zijn doordenkt van zweet. Daarna was ik de boel die ik heb uitgetrokken en hang dat om de beurt voor de ventilator van de airco. Na het douchen probeer ik nog een dutje te doen maar ondanks het feit dat ik vannacht wakker ben gebleven kan ik de slaap niet vatten. Laat mijn bed in Wageningen het maar niet horen.