Woensdag 26 oktober, wildpark safari

Om half 5 op en om zes uur weg met 4 jeeps naar een wildpark waar ook tijgers zouden voorkomen. Deze tour stond niet op het originele programma maar omdat we hier een dag minder blijven heeft Yasmine dit uitje namens Sawadee gratis aangeboden. Ik mag voorin zitten van haar omdat ik ik heb aangegeven last te hebben van wagenziekte. Dat had in vroeger inderdaad wel eens maar de voornaamste reden om voorin te willen zitten is gelegen in het feit dat ik verwacht voorin een beter uitzicht te hebben en daarom beter kan fotograferen. Deze jeeps hebben geen airco en zelfs ook geen arko want er zitten geen ramen in! Het zal dus wel een bijzonder luchtig ritje worden. De weg is nog vrijwel leeg als met een voor de kwaliteit van de weg veel te grote snelheid richting het park rijden. Reden de busschauffeurs nog redelijk beschaafd, deze jeepdrivers doen me denken aan kamika- ze piloten. Voordat we het park binnen gaan krijgen we het rangersgebouw nog een korte briefing van Yasmine. Bij de ingang van het park krijgt iedere jeep een ranger mee mee die op een soort treeplank achter aan de jeep gaat staan en tot mijn niet geringe verbazing zijn ze slechts gewapend met een lange stok. De weggetjes in het park zijn bepaald niet van het niveau van dat in park “De Hoge Veluwe” maar dat had ik ook niet verwacht. Elke jeep gaat in het geaccidenteerde terrein een andere kant op maar af en toe komen we er toch weer één tegen. Elke keer als de ranger iets ziet moet de chauffeur de jeep zodanig manouvreren dat de fotografen achterop een zo goed mogelijk uitzicht op het onderwerp hebben. Veel zien we echter niet, af en toe een hert, een aap en een krokodil (op een veel te verre afstand). Mooie spinnen zijn er ook maar tijgers zien we niet. Qua dierenfotografie valt het dus tegen maar dat had ik wel verwacht. Tijdens de rit door het park heb ik gelukkig geen last maar van mijn gisteren begonnen buikgriep maar ik moet er niet aan denken dat ik uit mijn broek zou moeten tussen bosjes waar misschien een tijger op de loer ligt.

Op de terugweg is het veel drukker op de weg en doe ik af en te mijn ogen dicht om maar niet te hoeven zien hoe de chauffeur te keer gaat. Hij slalomt soms over de weg om kuilen te ontwijken en op de verkeerde weghelft komt hij daarbij regelmatig voetgangers, fietsers, heilige koeien en ook vrachtwagens tegen die op het allerlaatste moment ontweken worden door weer naar de linkerkant van de weg te gaan. In Nederland word zoiets gauw een dollemansrit genoemd maar uit het gedrag van de overige verkeersdeelnemers valt af te leiden dat het hier als normaal moet worden beschouwd. Dit normale gedrag leidt overigens wel mede tot een aantal verkeersdoden van 118.000 per jaar en dat komt overeen met een gemiddelde van 323 per dag (cijfers uit 2008)!

Om 11 uur zijn we weer terug in het hotel waar André en ik eerst even lunchen. Een spaanse omelet (3 eieren) met toast smaakt prima. We maken een praatje met de man die serveert en hij blijkt waarachtig wat woordjes nederlands te spreken. “Was alles naar wens” vraagt hij beleefd als we opstaan en ik antwoord dat het bijzonder lekker heeft gesmaakt. Op de kamer probeer ik wat te slapen naar dat lukt weer niet. Na 2 uurtjes liggen wil ik weer aan mijn reisverslag werken maar de laptop geeft geen tegen van leven. Dan maar aan het stopcontact maar de stekker past hier niet en pas na lang uitproberen en m.b.v. de reisstekker lukt het uiteindelijk. De fotorugzak moet onder de zware stekker- combinatie worden gezet omdat die anders niet blijft hangen. Om 18.30 uur begint het Divali festival dat fotografisch wel eens interessant zou kunnen zijn. Om 5 uur ‘s middags vertrekken we al naar het dorp met de riksja van dezelfde oude man van gisteren. Hij zet ons af in het oude dorp waar we gelijk een jongen treffen die ons zonder aan prijsopgaaf te doen rond wil leiden. We hebben er niet om gevraagd en het zou wel eens een soort koppelverkoop kunnen zijn, maar de jongen is bijzonder charmant en spreekt goed Engels. Hij kent deze kant van het dorpje met 400 inwoners bovendien als zijn broekzak. Vanwege het Diwali festival (zie hieronder) worden de stoepen voor de huizen beschilderd met brede strepen waarbinnen verschillende kleurrijke decoraties worden aangebracht. Bijzonder fotogeniek en de achtergrond met de gevels van huizen draagt daaraan nog aan bij. Na een klein uurtje worden we met dezelfde riksja naar restaurant Raja gebracht waar André lekkere kip eet en waar ik me vanwege de buikgriep culinair moet bevredigen met een bord droge rijst. Een gedeelte van de groep zit hier ook al. Om half acht ‘s avonds zou het Divali festival beginnen waarbij o.a. vuurwerk word afgestoken maar hier boven in het restaurant merken we er weinig van. We gaan nog even naar de tempel waar we gistermorgen ook waren en waar een rituele dans word uitgevoerd. Hindoe mannen springen wild in het rond onder het geroffel van een trom en van stokken die op de grond worden geslagen. Getuige de vele kaarsjes word ook hier het Divali-feest nog gevierd. We laten ons weer met de Riksja terugbrengen naar het hotel. Nog zo’n 8200 Roepi’s over tel ik ‘s avond dus heb ik al meer de helft van het oorspronkelijk bedrag uitgegeven en morgen gaat daar direct al weer 1000 Roepi van af voor de Sawadeepot. Dat word dus onderweg ergens pinnen.

Divali is een vrolijk Hindoefeest, het feest van de duizend lichtjes. Divali is gewijd aan Maha Lakshmi, de godin van het licht, de voorspoed, het geluk, het succes, de wijsheid en de welvaart. Het lichtfeest. Na Divali gaan veel hindoes op bedevaart, bij voorkeur naar de heilige rivier de Ganges. Men neemt daar een religieus bad: een Ganga-nahan. Het wordt gevierd tijdens de nieuwe maan in de maand Asvin. Bij het Divali-feest gaat het om de goede dingen die het kwade overwinnen: het licht wint het van de duisternis, de warmte van de kou, de waarheid van de onwaarheid en de reinheid van de onreinheid. Voor Divali moet het huis brandschoon worden gemaakt. Een week lang eten Hindoes geen vlees en drinken geen alcohol. Zo maken ze zich van binnen schoon. Ze wassen zich grondig en trekken nieuwe kleren aan. Dan wordt in de stikdonkere nacht van de nieuwe maan het hele huis verlicht met diya's. Dat zijn aarden schoteltjes met geklaarde boter als brandstof en een katoenen pitje. De oudere vrouwen van de families voeren voor de deur een plechtigheid uit. Ze bidden tot Lakshmi en vragen de godin het huis te bezoeken. De hele nacht branden er diya's, lampjes, kaarsen, fakkels en elektrische lichtjes, zodat Lakshmi het huis goed kan vinden. Door al die lichtjes wordt ook het innerlijk van de mensen verlicht. Iedereen krijgt het gevoel met een schone lei opnieuw te kunnen beginnen. Dit feest wordt gevierd in Azië, Suriname, maar juist ook bij de Hindoestaanse gemeenschappen van Groot-Brittannië en Nederland.